Ruiny dawnej rzeźni praskiej przy ul. Krowiej
Pomiędzy ulicą Krowią a Wrzesińską rozciąga się olbrzymi pusty teren. Niegdyś (co najmniej od końca XIX w. ), aż do lat 60-tych a nawet 70-tych był zabudowany budynkami rzeźni miejskiej i różnych związanych z nią zakładów. Jedyną pozostałością po niej jest stojąca nieopodal ulicy Wrzesińskiej betonowa konstrukcja, pochodząca z lat 20-tych ubiegłego wieku.
J.Kasprzycki “Warszawa sprzed lat”, wyd.PTTK 1989:
Arkady po rzeźni
Młodzi mieszkańcy Pragi często zastanawiają się nad pochodzeniem tego osobliwego budynku, który w formie betonowych arkad rozciąga się na placu między początkiem ulicy Józefa Sierakowskiego a Wrzesińską (kiedyś istniała tu zapomniana ulica Szawelska). W XIX wieku odbywały się na tym terenie targi bydła i świń, zaś rzeźnicy – hurtownicy i detaliści – pokryli całą okolicę jatkami, które mieściły się przeważnie w drewnianych budach lub straganach. Było to środowisko zawodowe zupełnie różne od tradycji Warszawy lewobrzeżnej […] Nad rzeką [Wisłą] umieszczono pierwsze większe szlachtuzy (rzeźnie) na Rybakach i na Solcu, których produkcja wymagała stałego dopływu bieżącej wody. […] Ze względów higienicznych i w dążności do uporządkowaniahandlu mięsem otwarto wtedy szlachtuz miejski przy Brukowej […] W okresie międzywojennym rzeźnię rozbudowano i unowocześniono. Bezładne stragany zastąpiono betonowymi “arkadami” […] Pewne nadzieje wiązano wtedy z powstawaniem w sąsiedtwie portu handlowego, jako zaplecza transportowego dla rzeźni. […] Po wyzwoleniu Pragi we wrześniu 1944 roku mocno zrujnowana rzeźnia miała dla prawobrzeżnej Warszawy także inne znaczenie, nie tylko mięsne. Otóż przez wiele miesięcy było tu najważniejsze źródło wody pitnej – obok podobnego w zakładach Wedla: studnia artezyjska, z której zasilono sieć praską już 5 października tego roku […] Rzeźnia znajdowała się wówczas pod bezpośrednim ostrzałem Niemców zza Wisły i podczas dyżurów przy studni artezyjskiej zginęło dwóch pracowników wodociągów miejskich. Po wyzwoleniu lewobrzeżnej części miasta wodę z filtrów otrzymała Praga w sierpniu 1945 roku, przewodem podwieszonym pod drewnianym mostem wysokowodnym. Uciążliwość starej rzeźni dla najbliższego otoczenia i jej zaklinowanie w starej zabudowie spowodowały decyzję o stopniowej rozbiórce. Nie zdołano jedynie uporać się z wyjątkowo mocnymi betonowymi “arkadami”.
Dodaj komentarz